نقدی بر کتاب «باستان‌شناسی میدانی (اصول سیستماتیک در کاوش‌ها)»

باستان­شناسی دانشی است که بخش زیادی از اطلاعات آن می­بایست با تأمل در بقایای انسان گذشته به دست آید. این اطلاعات از طریق پژوهش­های میدانی کسب می­شوند که می­توان آنها را در دو بخش اصلیِ بررسی سطحی آثار و کاوش باستان­شناسی دسته­بندی کرد. بسیاری از آثار باستانی مدام در حال تخریب هستند و توجه درست به آثار و ثبت همه جانبه شواهد در بررسی­های سطحی بسیار حائز اهمیت است. فعالیتِ دیگرِ میدانیِ باستان­شناسی یعنی کاوش، کاری تخریبی است، به این مفهوم که نهشته­های یک محوطه­ی باستانی که در طول هزاره­ها روی هم انباشته شده­اند، پس از کاوش به جای اولیه­ی خود باز نمی­گردند و دقت در استخراج اطلاعات باید به گونه­ای باشد که نهایت اطلاعات موجود از نهشته­های باستانی حاصل گردد. برای به­دست­آوردن این اطلاعات و نیز به کسب نتایج مطلوب، بایستی از روش­ها و اصول پژوهشی درستی تبعیت کرد. این روش­ها همان اصولِ علمیِ فعالیت­های میدانی باستان­شناسی هستند که در دروس باستان­شناسی با عنوان «روش کاوش و بررسی آثار باستانی» آموزش داده می­شود و در کتاب­هایی با محتوای باستان­شناسی میدانی نگاشته می­شوند. کتاب مورد بحث، یکی از این کتب است که مورد مطالعه قرار گرفته و مواردی مشخص شده که برای بهبود مطالب نیازمند بازبینی و تصحیح است.